3/9/10

394 - As dez e dez




As dez e dez.


Sentado.

Sentado entre dous esteos. Dous esteos que sustentan
a humanidade encalecida.

Grises, coma esa humanidade na que me mergullo
enchoupando os meus inertes ósos.

Hoxe tamén o vin. E hai dous días. E hai dous días de hai dous días.
E así, moitos días.

Hoxe tampouco fixen nada. Tampouco. Non. Non fixen nada. Nada.

Segues aí. Estático. Ás dez e dez. Tódolos días son para ti as dez e dez. Canto levas aí, na túa pousada multiestrela?

E ese can? Quizais sexa soamente a presenza da fidelidade...
ou a denuncia doutras infidelidades.
O can das dez e dez. Tamén. Ancorado no tempo sen tempo.

Xamais un gruñido. Xamais un ladro.
Quizais sabe que eu non merezo nin iso.
Nin un ladro.

Hoxe tampouco fixen nada. Quizais, quizais mañá che bote unhas moedas
coas que pagar o meu desacougo. Non me preguntei polo prezo. Non o poderei pagar.

Nunca me censurou a túa ollada. Non me miras.
Que esteas aí xa é suficiente tormento.
Non sei se sabes iso. Non creo que che importe. Nin ao teu can.

Quizais mañá che diga algo.
Quizais.

Dime que queres que che diga. Non sei que dicirche!
Non hai nada que dicir cando as palabras están feitas de sons baleiros. Axúdame!

Quizais. Quizais tamén eu estea detido nas dez e dez.
Apreixado.

Apreixado e sen un can que me acompañe.
E sen ninguén que me diga palabras baleiras.

Sen ninguén.







enlaces a dos mundos con vida propia
que un día, por casualidad, encontré... y me quedé

Concha López Fernández, a nena,
leyó algunos de mis escritos
y decidió traducir el que antecede a estas líneas

para decirle gracias sólo se necesita una palabra
... o ninguna
que el aire lo transporta todo



◄ 394►
As dez e dez • CR089/100903 ©
070928-P1030837-El hombre de las diez y diez ©
Lumix DMC-TZ5 - f/4.2 - 1/80 seg - 48 mm* - ISO 100
en castellano lo encontrarás aquí: Cristal Rasgado: Las diez y diez

50 "j i r o n e s del c r i s t a l":

Paco Merlo Ansin :

Hola!! Ya sabrás que sigo tu blog y seguramente el mio te interese. Disfruto y aprendo mucho con tu ingenio, tu manera de ver la vida, de vivirla, tu arte ... y de lo que nos transmites. Yo humildemente intento aportar lo que pueda, te regalo mis flores, te dejo paraguas, comparto contigo mi gente (compañeros de trabajo, familia,mis mascotas, mis vecinos, también mis vecinas!) y quizas estes esperando a que publique más fotos. En esto último mi cabeza divaga, duda y parece que nunca me voy a decidir... Y tú esperando ...

Raul :

Acabo de tener un deyaviú de esos...
Juraria que esta entrada es repetida...
...nunca olvido un sombrero...

Unknown :

Esta foto é liiinnnnda! magnificamente editada que até parece pintura...não foi às 10 e 10 que a vi...um pouco mais mas foi mais que 10 o tempo para a contemplar...:)

JOTA ENE ✔ :

ººº
Magnifici registo e que belas palabras.

Abrazo

Merce :

As dez e dez e as once e dez e as doce e dez, a calqueira hora poderia ser unha delicia ler esta entrada...

Dame envexa esa aptitude de modelar as palabras de tal xeito que as imaxes reproducense na imaxinacion, nos sentidos...

Tamen dame envexa a habilidade de retratar coa vision do ollo inquedo que busca un motivo humano, revestido de autenticidade e de sensibilidade.

Mexturar imaxes e palabras, palabras e imaxes da man de dous autenticos creadores capaces de modelar sentimentos a partires da sua obra.

Aplaudo unha e mil veces, ata que me fervan as mans do mesmo xeito que ferven as sensacions coa lectura e a vision de agasallos coma iste.

bicos ourensans repartidos para os dous, o tandem e digno de repetir...

:)

alou
sil
es

Felisa y Ernesto :

Non teño nada que decir, a foto é unha realidade, unha poesia, un poema, un haiku, un todo..., miles de agradecementos por compartir e gravar ese instante.
sorpresa por ver traducido a esta lingua doce, que é a miña as reflexións sobre "as dez e dez".
Felicitacions, poeta.
Felisa

María :

Lo tuyo es tocar el alma y dejarla inquieta. Haces bien, hay que zarandear los sentimientos para que no se adormezcan.
Un beso poeta

virgi :

Recordaba eta foto, me impresionó la mirada del hombre, tan elegante y pulcro.
La lengua gallega le da una dulzura hermosa.
Bicos y bicos

altairbejar :

Bueno pues tu con la entrada y Merce con el comentario nos acabáis de dar una clase de gallego, menos mal que se entiende casi a la primera.

La foto es muy singular. La pobreza y la riqueza en la misma foto pero en dos planos distintos. De la pobreza vemos mucho, la riqueza está detrás del cristal y con enormes anuncios.

Un abrazo.

Elsa :

Me emociona esta entrada... La foto ya lo dice todo pero el texto, cargado de verdad, me llega al alma...
Gracias, Ñoco.

Un beso

Jota Ele :

Me ocurre lo mismo que a Raúl. Juararía que he visto hace tiempo esta imagen. No recuerdo si en tu blog o en otro.

Y me ha causado exactamente el mismo tremendo impacto que la vez anterior.

La miseria más vergonzante bajo la riqueza más insultante.

Es una gran imagen, Ñoco.

Saludos.

DEVA :

Este momento corrobora lo que ya me temía;a veces dejas pasar el tiempo y las palabras de antaño se me antojan banales.Como ese antiguo comentario.
Hoy ante esta foto no tengo palabras,pero me revuelve aún mas que antes.
Gracias por seguir por aquí,al otro lado..abrazos

seva :

Estupendas palabras para una toma estupenda y muy significativa, un cordial saludo desde Reinosa Ñoco.

Jesús Castellano :

Interesante expresión del hombre y dócil postura de su compañero ante un bonito comenterio.

Felipe :

Esta foto dice tantas cosas que es difícil expresar.

El texto,aunque en galego,lo entiendo y me gusta la originalidad

Saludos

William Alexander López :

Las diez y diez, el tiempo congelado en un instante, toda una historia que contar

Abrazos

uminuto :

atento este olhar que nos oferece uma foto cheia de simbolismos
um beijo

Jose Ramon Santana Vazquez :

...traigo
sangre
de
la
tarde
herida
en
la
mano
y
una
vela
de
mi
corazón
para
invitarte
y
darte
este
alma
que
viene
para
compartir
contigo
tu
bello
blog
con
un
ramillete
de
oro
y
claveles
dentro...


desde mis
HORAS ROTAS
Y AULA DE PAZ


TE SIGO TU BLOG




CON saludos de la luna al
reflejarse en el mar de la
poesía...


AFECTUOSAMENTE
CRISTAL RASGADO

ESPERO SEAN DE VUESTRO AGRADO EL POST POETIZADO DE CACHORRO, FANTASMA DE LA OPERA, BLADE RUUNER Y CHOCOLATE.

José
Ramón...

Marina :

Para decir gracias sólo se necesita una palabra
... o ninguna
que el aire lo transporta todo.

Besánganos.

la stessa ma altra :

Tampouco. E ninguén. Y un paisaje repetido. E impotencia, hasta las lágrimas. Como diría Raúl Gonzálkez Tuñón: "Tanta es la soledad que el olvido se toca"

seva :

Hola Ñoco; gracias por tu comentario, se donde me dices (lo he visto) pero no se porque me parece mas fotogenica esa zona que la otra, un cordial saludo compañero.

Belén :

Es todo un honor que te traduzcan a otros idiomas, ¿verdad?

Me gustó en castellano, me gusta este...

Besicos

la cocina de frabisa :

La crisis ha aumentado el número de personas pidiendo limosna en la calle. La verdad es que me encoge el alma verles así. Siempre me pregunto qué habrá pasado para que se vean así.

La figura del perro acompañando a esta gente no sé si es un señuelo, pero lo cierto es que aumenta la carga dramática.

Muy gráfica tu foto.

biquiños

María :

O home da túa entrada, pode ser, e máis, seguro que o pobre non ten a niguén, agás o seu can, e en certo modo a ti. Ti has estado máis o seu carón que ninguén seguramente, porque llevácheslo contigo e ( nos lo has traido aquí con nosotros) ( no sé como escribir esto jajaja)

Pero...¿tí ÑOCO?
non quero volver oirche falar a ti, que non tes a ninguén...¿qué sode eu? jajaja xa, xa sei que nonson niguén importante, pero estar, estou ¿OK?

( me paso al castellano) que mde están metiendo prisa para irnos y me lío) :-)

Recuerda mi querido ÑOCO, que a este hombre nunca le esperará tu empanada de sardinas ( seguro que le encantaría que se la presentaras):-) tampoco conocerá a tu Sra de los claveles rojos, ni a ese tan perfecto a quien engendraron sus padres con tanto esmero, todo esos están contigo y tu segadora y tu pluma, y la tonelada de bicas que guardas en el armario y la tonelada de cafés que te esperan humeantes en mi puchero y las montañas de "Caseras" que esperan ser abiertas por ti, las tortillas de patata, el bonito de Burela, la sidra de Luarca y las mantas de Béjar...¿Cómo puedes pensar si quiera que tú estás solito? ¡¡ay, Sr. estos cántabros!! son más raros que un perro verde...

Si necesitas más compañía, no tienes más que silbar...¿OK? :-)


Muuuuuchos besos ÑOCO.

PD
La verdad, hasta el perrillo parece triste
¿No he visto yo esta imagen en alguna otra parte? :-)
Muaaaaaaaaaks

¿Por qué peligro?:)))

Cabopá :

Ya te visitaba yo por aquel entonces...Me sonaba la foto,no las palabras (Ay,mi memoria es, sólo fotografica)En serio lo digo en serio...
¿Por qué los relojes de los anuncios siempre están en las diez y diez? Te habías fijado...
El dialogo que se establece en esas palabras es sencillamente genial y las palabras escogidas no tienen desperdicio ninguno...Me quedo con ¡¡ayúdame!
Besicos.

Juan Tamenela :

O can flaco non está se cadra come mellor ca o dono, que ten unha faciana que asemella unha mezcla entre Walter Mattau e Sadam Hussein.
Será polo bigote.

Unha aperta

Marina :

Dejaré un comentario propio, aunque robar me gusta cuando lo robado merece serlo.

He leído tus palabras traducidas a un idioma para mí desconocido. Lo leí en voz alta, como deben ser leídos los buenos textos, los importantes. Sonaba mi voz cantarina y musical, entonces sonreí y la sonrisa distorsionó la voz, aunque siguió cantando tu texto, sentido y reencontrado, hasta el final.

¿Por qué peligro?:)))

(Ya ves, no he podido resistirme a seguir copiando)

BSNGNS (¿mejor?)

m. :

fantastic portrait..realy love your photos, and the way you capture the souls, doesnt matter if animated or not.
best regards!

CR :

Uma vida numa fotografia. Fantástico registo!
Um abraço.

Cabopá :

Que lo sepas, el Cantábrico no se derrama por el teclado...¿O sí?
Todavía sigo mostrando ese Paraiso Natural....al que creo que volveré para empaparme la vista de verde...

A nena do paraugas :

Nesta hai foto estan reflictidas as miserias e as grandezas humanas, o moito e o pouco que unha persoa pode chegar a ser.
O texto di todo o que a imaxe cala. E unha prlongacion do dedo do fotografo.

Para min un privilexio a oportunidade de traducilo a esta lingua melodiosa.

Grazas a ti, por deixarme entrar no teu espazo e pola porta grande.

Un bico.

Extractos de alguna vez :

ya estuve aquí...bueno, allí en castellano...


acabo de darme cuenta de que !!Me sigues?? peroooo...!!ya lo hacías antes...¿no?. En cualquier caso: besote graaaande

Angel Corrochano :

Atrapado en un tiempo que ni siquiera es el suyo, pertenece a un banco. Triste destino, joder.
No es una foto, es todo un testimonio de una época oscura.
Fuerte abrazo

Unknown :

E terá sido mesmo muito fácil?!
Excelente imagem de rua.

Saludos.

Juan :

Vuelves a mirar la imagen y se repiten las mismas sensaciones, los mismos sentimientos, la misma desazón.
Y el jodio cabrón del cartelito "ha sido muy fácil", su madre no tiene culpa, pero eso...

Tesa Medina :

Me sigue gustando muchísimo la foto y el texto.

Me ha encantado volver a leerlo en portugués, que aunque lo tengo bastante olvidado todavía me defiendo lo suficiente para entenderlo escrito.

Un placer de nuevo.

Un beso, ñoco

黄清华 Wong Ching Wah :

Really like this street photography ! Thanks for sharing !

calata :

un reloj que da las horas interesadas, que mide y atesora el tiempo de unos y desprecia el de otros.

"el tiempo es oro" he oido en muchas ocasiones, pero, quizás aquellos que lo convierten en el metal dorado del dinero estén errando. ¿que pasa con la felicidad, también tiene su tiempo, no?

Elena :

Uff magnifica entrada. Me voy emocionada! Un abrazo fuerte.

SILVIA :

Me llama enormemente la atención la mirada del hombre, su porte sereno y resignado a la vez.
Y el perro con la cabeza gacha parece decir : "Bueno, pues aquí estamos. A las diez y diez de cualquier día".
Tus palabras leídas (como Marina), en alto y en esta lengua, hacen que el corazoncito se revele.
Un vagón repleto...!!!

Jordicine :

Recuerdo esta entrada de hace tiempo. Me impactó la foto, con la publicidad de La Caixa detrás del protagonista. Un saludo, ÑOCO LE BOLO.

pon :

esto sí que es una onza de 99% como es debido

Extractos de alguna vez :

a ver si sale mi fotitoooo...
con tu ayuda
muakas

Dolores Serrano Cueto :

he vuelto para dejarte un abrazote grande...!genial la música que pones!

VolVoreta :

OH! Ñoco, non sei que pasou, son as dez e dez e topeime con un dejà vu!

VolVoretas, VolVoretas.

Catalina Ginard :

Cara y cruz, la fotografía habla por si sola, muy bien procesada, y un diez para las letras, tus entradas nunca dejan indiferente...un abrazo

Ignacio Santana :

Me encanta...una gran fotografía sin lugar a dudas...sin entrar en tecnicismos, porque no hace falta, el contenido es espectacular...mi más sincera enhorabuena!!!

Un abrazo!!! ;)

Paz Zeltia :

Ñocoooo,
i eu que xa te ía felicitar, pero moito, moito, polo ben que escribías galego!
jajaja
Pero non me extraña que estea ben se a traducción é de Concha! ela tece mundos, enfía agullas coas palabras.

Y mira que me suena la foto... ¿es posible que la hayas publicado antes?

El caso es que ese hombre, en el que se aprecia tanta dignidad a pesar de estar en la calle me hace sentir también con un sentimiento de culpabilidad que no seé definir.
Y eso que, probablemente, mi vida sea más triste que la suya,
que
ni tengo perro.

(Aquí en galicia decimos como el colmo de la soledad y la tristeza "non ter nin can que che ladre")

Madame Vaudeville (Chus Álvarez) :

Fermoso tamén en galego :)
A fotografía é internacional.
Moreas de bicos

irene :

Precioso texto para esa maravillosa foto, solo, con la sóla compañía de su perro, sin palabras que escuchar ni pronunciar, a las diez y diez, no creo que haya sido muy fácil, como reza el cartel.
Besos, Ñoco.